1413-1431
ben bir tarih düşürdüm
ellerimin arasından,
yok oldu zirvelerim göğe çıka yazmışken
kanatlarım yandı güneş patlamalarıyla.
ben bir tarih düşürdüm,
bir boşluk bıraktım ara verdim
bir başka tuğla koydum araya,
kestim damarlarımı damar ekledim
kan verdim öleyazdım.
yarasalar çıkmış mağaralardan
tiz ve keskin çığlıklar
baykuşlar puhu kuşları
ortada bir uğursuzluk var
devletimi düşürdüm ben
tuz buz oldu dört bir yanda,
elmasım kırıldı, geri döndü incilerim denize
çıkardılar pırlantamı yüzük kaşımdan
sorgucumdan söktüler mücevherimi.
medeniyetim düştü benim
ben düşürdüm onu ben!
kahrolası ellerim güçsüzdü
omuz veremedim omuzlarım çürümüştü
sırtlanamadım belim incinmişti.
her şeyimi düşürdüm ben
bir tarih bir devlet ve medeniyet,
sular kapanıyor üstüme
toprak içine çekiyor beni.
her şeyimle düştüm ben
yıkıldım çamurlara bulandım
başım taşların arasında avare
çakıllar kanatıyor ayaklarımı,
kabuslar korkular karabasanlar
çıbanlar uçuklar yanıklar
hastayım yatakta deli divane.
çakallar geziyor yöremde
sırtlanlar çıkıyor mağaralardan
uluyan hayvanlar
ortada bir uğursuzluk var
girift bir labirentteyim şimdi
bir tavla oyununda
satranç bilmecesinde
kumar zarında kağıt oyununda
rulet masasında.
bir siluetim şimdi etsiz bir iskelet
bosnada, somalide bangladeşte
yemen, afganistan ve türkistanda
düşen bir yaprak, yıkılan bir ağaç, devrilen minare,
kavrulan yanan ve kül olan
duman tütsü ve buğu içinde
bir siluetim şimdi etsiz bir iskelet.
ben bir mevsim düşürdüm,
dört mevsim yerli yerinde lakin
ben bir mevsim yitirdim:
yaz ile kış arasında
kaş ile göz arasında,
gereğini yerine getirmedim
arıyı incelemedim
karıncayı görmedim,
özümsemedim.
şimdi akrepler yılanlar engerekler
döşeğimde yatağımda baş ucumda
haşerat hayalet ve mumyalar
her yerde bir uğursuzluk var
uyandım birden silkindim ter içinde
ne oluyor dedim ne var
bir yumak görmüştüm iplik iplik iplik
çekiyordum çekiyordum çekiyordum
gömlek yapıp giyiyordum,
kan içinde ter içinde kan ve ter içinde
kuşanıp gayret kuşağını
çalışıyordum çabalıyordum çalışıyordum.
tutup kaldırdım kendimi
alıp geldim yüce kapına
medeniyetim
milletim
devletim…
artık bir tarih düşürebilirim
yeniden doğuşa yepyeni oluşa
uyanış ve canlanışa.
güller sünbüller menekşeler
bülbüller kırlangıçlar martılar
söylesinler her yanda:
güneş var ay var
doğum var doğuş var,
yepyeni bir oluş var…
haydar murad
Şiir, ilk olarak Odak kitabında (1993) yayınlanmıştır.
